Vandaag staat de volgende geboekte trip op het programma, degene waar ik de meeste spanning voor voel: voor het eerst (introductie)duiken, tot wel 12 meter. En dat ook nog eens in het grootste rif ter wereld, het alom bekende Great Barrier Reef!
Na mijn ontbijt in het hostel, ben ik klaar om naar de boot te vertrekken. Mijn tas, de avond ervoor ingepakt, op mijn rug en mijn telefoon voor Google Maps in mijn hand. Na een minuut of tien lopen kom ik bij de terminal, omdat ik tijd zat heb, besluit ik even binnen te kijken. De pilaar met bewegende vissen valt me direct op, ik maak er een foto van. Verder is hier niet veel bijzonders. Op de voucher die ik bij me heb, staat dat mijn boot klaarligt bij Marlin Marina, Finger E. Ik denk dat ik weet waar dit is, maar volg voor het gemak de meute. We komen aan bij een grote rode boot en ik zie de naam (Luke de Cvroemn) staan, dat zal ik wel zijn. Iedereen krijgt een nummer op zijn/haar hand waarmee de crew na iedere stop kan controleren of we weer compleet zijn. Ik ben nummer 7. Iedereen krijgt een ‘stinger suit’ in de passende maat en een paar flippers. We varen de haven uit, op weg naar die bijzondere plek.
Onderweg krijgen we direct een hoop informatie, zowel over het dagprogramma, als over veiligheidsvoorschriften. Volgend daarop in woord en gebaar informatie over hoe te duiken en waar we rekening mee dienen te houden. Ik voel van binnen een gezonde spanning. De Franse jongen naast me en ik zitten in de tweede groep, dat inhoudt dat wij direct in de ochtend mogen duiken! Daar zijn we beiden blij om. Na twee uur varen stopt de boot en hoor ik het anker uit gaan. Ik trek mijn pak aan, dat nog nat is, ik heb in Australië geleerd dat dit niet koud is, maar ‘verfrissend’. Evenals dat Australiërs niet lui zijn, maar ‘relaxt’. Ik zie de verschillende kleuren blauw in de zee, de zon maakt het tafereel nog intenser. Als groep drie en groep vier aan het snorkelen zijn, krijgen wij als groep twee duikuitrusting aan. Ik zie een jongen van groep één proestend terug de boot in kruipen. Niet teveel op letten neem ik me voor. Onze instructeur legt alles rustig uit, waar de knoppen voor dienen aan ons pak, dat we om de 0,5 meter onze oren moeten klaren en hoe we water uit onze bril krijgen onderwater. De loodgordel om ons middel en de knop die we indrukken, maakt dat we voor het eerst met ons hoofd onderwater komen.
We houden ons aan een ijzeren stang vast en leren gebaren voor onderwater. Steek bijvoorbeeld geen duim op als het goed gaat, dit betekent dat je terug boven water wilt. Het ademhalen onder water vind ik heel gaaf, weer totaal anders dan met een snorkel. Rustig blijven gaat me goed af, alleen zeewater onderwater uit mijn duikbril krijgen kost me de nodige moeite. Tijdens de instructie raak ik even in paniek wanneer ik per ongeluk water inadem in plaats van uitspuug, gelukkig kan ik verder nadat ik weer rustig ademhaal. We gaan via een touw naar twaalf meter diepte, het klaren gaat redelijk, mijn rechteroor staat wel onder druk voel ik. Zodra we zijn afgedaald naar de zeebodem en horizontaal tussen het koraal en de duizenden mooie vissen zijn, merk ik dat ik pas kan genieten. Ik zou boven water een brede lach op mijn gezicht hebben, dit is onder water echter niet te zien door mijn mondstuk. We zien een zeeschildpad heel kalm voorbij zwemmen, het maakt me meer relaxt. Er worden foto’s onderwater van ieder van ons genomen en we gaan na een uurtje via dat zelfde touw terug naar de oppervlakte.
Ik kan moeilijk beseffen dat ik ook dit in mijn leven weer heb gedaan! We trekken ons pak uit, drogen ons af en komen bij op het dek in de zon. We blijken mazzel te hebben, de dagen erna zou het bewolkt zijn en regenen. Ik herken een meisje uit mijn hostel die ook in mijn groep zit, samen met nog een Pools en Duits meisje hebben we het de rest van de dag erg gezellig. We lunchen aan boord, een uitgebreide schotel. Vervolgens trekken we ons verfrissende pak weer aan en gaan snorkelen. In het begin zie ik weinig, de zee is hier te diep. Gelukkig is dit maar van korte duur en zien we het mooie koraal, al valt het me op dat er wel veel beschadigd is. Ik hoor iemand het ‘schildpaddenalarm’ geven en een groot deel van de snorkelaars zien dit prachtige beest. Niet aanraken, dit heeft meerdere duikers en snorkelaars vingers gekost in het verleden. We snorkelen naar een zandbank waar een groep vogels uitrust van een lange vlucht. Heerlijk om even dit warme zand onder m’n voeten te voelen! Het water is niet koud, maar na een klein uurtje houden we het water voor wat het is.
Als ik wat droogs aan heb, bekijk ik op een laptop een paar foto’s en twee filmpjes van mezelf tijdens de duik. Je betaalt voor een foto of filmpje hetzelfde. Na even te hebben nagedacht besluit ik het filmpje te bestellen, zodat ik daarvan screenshots kan maken en ik zo meerdere foto’s heb. Op het dek besluiten de meiden en ik om in de avond nog een drankje te doen, terwijl we de dolfijnen zien springen. Moe, maar erg voldaan keren we met de boot terug naar het vaste land. Onderweg wordt er nog met een schaal vers fruit langs gegaan, waarbij een deel op de grond beland i.v.m. de deining. Ik slurp het laatste beetje passievrucht op terwijl we terug in de haven van Cairns aanmeren. Wat voel ik me tof, trots loop ik met mijn verkregen certificaat de boot af en geef de gehele crew een high-five. Weer iets van mijn bucketlist afgestreept!
Reageren